του
system failure
Πώς
γίνεται κάποιος να τα βάζει με τον
Τσίπρα, κατηγορώντας τον ότι είναι
διεθνιστής, ενώ ταυτόχρονα να μην
διανοείται καν την Ελλάδα έξω από την
νεοφιλελεύθερη-πατριδοκτόνα Ευρωπαϊκή
Ένωση;
Πώς
γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να υποστηρίζει,
σε βαθμό φανατισμού, την αναγκαιότητα
του εθνικού νομίσματος στο όνομα της
απόλυτης εθνικής κυριαρχίας, ενώ
ταυτόχρονα να μην μπορεί να διανοηθεί
μια εθνική οικονομία που να μην είναι
έρμαιο του αδιάκοπου δανεισμού από τις
περίφημες 'αγορές';
Πώς
γίνεται, τέλος, να αναπαράγει μια ακραία
εθνικιστική ρητορική, βάλλοντας εναντίον
μεταναστών και προσφύγων και ρέποντας
επικίνδυνα προς τον φασισμό, όταν ο ίδιος έχει
διωχθεί για τα πολιτικά του φρονήματα
την περίοδο της χουντικής επταετίας;
Αυτό
είναι ένα μικρό δείγμα της - ας πούμε -
ιδεολογικής σύγχυσης που επικρατεί
κατά κόρον στη σημερινή Ελληνική
κοινωνία.
Πώς
αλλάζει άραγε αυτό; Μήπως με την
αποκρουστική ακαμψία που χαρακτηρίζει
κάποιους αυτοχριζόμενους εκπροσώπους
της σημερινής Αριστεράς; Μάλλον όχι.
Αυτοί
που, απ'ότι φαίνεται, θεωρούν εαυτούς
κλειδοκράτορες ενός κλειστού ιερατείου
το οποίο είναι υπεύθυνο για κάποιου
είδους Αριστερή ιδεολογική καθαρότητα,
έκριναν ότι ήρθε η ώρα να ανακοινώσουν
μέσα από τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο,
τον ιδεολογικό θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη,
λόγω της γνωστής υπόθεσης με τη συμμετοχή
του στο γνωστό συλλαλητήριο.
Μα
είπαν τη γνώμη τους, μιλούσαν για τον
εαυτό τους, θα πει κάποιος. Όχι. Διότι
αν ήταν έτσι θα του έλεγαν ένα απλό
"Μίκη, έκανες μα...κία" και θα τελείωνε
εκεί το θέμα. Θα ήταν πολύ πιο έντιμο.
Αυτοί
όμως, αφού τον λιβάνισαν καλά-καλά και
θυμήθηκαν για λίγο τους αγώνες του, τον
έστειλαν στο τέλος στον 'αγύριστο' και
τον χάρισαν ξεδιάντροπα στους φασίστες.
Έτσι αποφάσισαν. Ότι ήρθε η ώρα να
'ξεκουμπιστεί' από την Αριστερά, που
απ'ότι φαίνεται τη θεωρούν δικό τους
οικόπεδο που δεν επιτρέπεται να
καταπατηθεί.
Κάποιοι
είπαν ότι ήταν απεχθές που είδαν τον
Μίκη να αγκαλιάζει το παπαδαριό, που
τον είδαν δίπλα-δίπλα στους φασίστες,
ακυρώνοντας βεβαίως ως δια μαγείας την
παρουσία των υπόλοιπων συμμετεχόντων
στο συλλαλητήριο. Άραγε αναρωτήθηκαν
πόσο αποκρουστική υπήρξε η δική τους
εικόνα όταν του έκαναν τον ιδεολογικό
επικήδειο;
Ναι,
ο Μίκης έκανε "μα...κία", αλλά αν το
δει κανείς καθαρά και μόνο από άποψη
τακτικής, είναι πολύ καλύτερος από όλους
αυτούς του άκαμπτους, υπερευαίσθητους
Αριστερούς που δεν σηκώνουν μύγα στο
σπαθί τους. Στο κάτω-κάτω, όλοι οι μεγάλοι
θεωρητικοί της Αριστεράς μίλησαν για
μέθοδο, για τακτική, για τρόπους
διαχείρισης του Λούμπεν στοιχείου. Στη
σημερινή Ελλάδα της μέγιστης ιδεολογικής
σύγχυσης, πως θα κάνεις τον άλλον να
καταλάβει, για παράδειγμα, ότι το πρόβλημα
είναι πρωτίστως ταξικό και όχι εθνικό;
Με μέθοδο, με ήπια προσέγγιση, με
διαλλακτικότητα. Και όχι με μια ελιτίστικη
ακαμψία.
Οι
ιδεολογικοί νεκροθάφτες αράδιασαν πάλι
τα γνωστά τσιτάτα περί γεννήσεως
φασισμού. Μίλησαν για τους φούρνους των
ναζί και για όλες τις γνωστές φρικαλεότητες
εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων. Λες
και απευθύνονται σε 5χρονα παιδάκια που
δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι θα πει
φασισμός.
Ναι, σωστά το λένε ότι δεν υπάρχει 'κόκκινος φασισμός'. Ο φασισμός είναι ένας και είναι μαύρος, κατάμαυρος. Μήπως
όμως θα'πρεπε κάποια στιγμή να κάνουν
και μια υποτυπώδη αυτοκριτική; Ένας από
τους πολλούς παράγοντες που έθρεψαν
τον φασισμό, ήταν άραγε κάποιοι 'Μίκηδες'
που 'αυτομόλησαν', ή μήπως κάποιοι
'αμόλυντοι' ιδεολόγοι που με την
αποκρουστική τους ακαμψία έστειλαν τις
μάζες στην αγκαλιά του κτήνους;
Δεν
είμαι απόλυτος, δεν λέω ότι σώνει και
καλά είναι έτσι. Μπορεί και να κάνω
λάθος. Λέω, 'μήπως' ...
Comments
Post a Comment